“Het maakt mij niet uit” of toch wel?

Hier in Costa Rica merk ik dat beschermlaagjes beginnen los te weken. Versies van mij, die zich altijd aanpasten, aan de ander, aan de omgeving.  Om gezien te worden, erkenning te krijgen, liefde te krijgen, en erbij te horen. Dat vond ik vooral belangrijk, belangrijker nog wel dan mijn eigen verlangens en mijn gezondheid. Dat leidde uiteindelijk tot een flinke burn out en een staat van diep ongelukkig zijn.

“Het maakt mij niet uit”, zei ik vaak als iemand mij vroeg wat ik wilde. Ik dacht ook echt dat dat zo was, dat het me niet uitmaakte. Maar dat was niet zo. Want ik had wel een mening of een verlangen, maar dat vond ik blijkbaar niet belangrijk genoeg, bang om ‘raar’ gevonden te worden.

Het volgen van mijn eigen verlangens heb ik weinig gedaan. Er komt dan ook een stuk kwetsbaarheid bij en dat vind ik eng. Want stel dat er misbruik van gemaakt wordt, van die kwetsbaarheid. Helaas heb ik daar wél ervaring mee.

Vertrouwen duurt lang om op te bouwen, maar kan in één klap over zijn. En dan duurt het weer heel lang om op te bouwen… Aanpassen was ‘veilig’. Maar niet doen waar ik behoefte aan had of naar verlangde, heeft vooral tot veel frustratie en ongelukkig zijn geleid.

Op dit moment voel ik een sterke behoefte om mij zelf te zijn. Niet meer aanpassen of ‘flexibel opstellen’, maar ‘Sophia’. Puur en levend. Pura vida. Heel eng vind ik dat. Maar het is de enige manier om niet meer te leven vanuit een angst voor misbruik, maar vanuit mijn eigen kracht en vertrouwen.