Het Strand van de Shamaan

Na de week in Montezuma wilde ik graag ook het dorpje Uvita bezoeken. Dat wilde ik al jaren, iets daar trok mijn aandacht en wilde ik graag onderzoeken.

Uvita ligt redelijk ver van Montezuma vandaan, dus ben ik onderweg een paar nachten in Quepos gebleven. Kon ik gelijk ook naar het park Manuel Antonio, één van de bekendste natuurparken van Costa Rica. Maar ik wilde vooral bijslapen - liefst in een appartementje zonder kakkerlakken.

In Quepos merkte ik al snel dat ik weinig trek had in de vele impulsen van verkeer, winkels, horeca, mensen en geluiden die ik daar ervaarde. Zeker geen plek om lang te blijven.

Het park is heel mooi. Toeristisch, maar zeker een bezoek waard. Vlak na binnenkomst in het park zag ik een luiaard in een boom klimmen, dus mijn bezoek was geslaagd!

Uvita ligt aan de zuidoost kust van Costa Rica, richting Panama. Dit dorp is heel bijzonder, want als je op de kaart kijkt, heeft de kust de vorm van een walvisstaart. Dit gebied staat ook bekend om de walvis migraties die twee keer per jaar plaatsvinden.

De kustlijn van Uvita valt onder nationaal park, waardoor bebouwing niet mogelijk is. Daardoor is dit stuk van de kust nog heel puur en ongeschonden. Dat merk je als je er rond loopt. Ook vanwege de afgelegen ligging van Uvita is het er rustig. Er was nauwelijks iemand op het strand en ook in het dorp was het heel stil. Ik had een appartement vlakbij ‘Playa Chaman’, of wel het ‘Strand van de Shamaan’.

De stilte in Uvita had een sterke impact op mij. Er kwam veel onrust naar boven. Vond het lastig om daar ‘te zijn’, in het moment te blijven. Het mezelf te gunnen. Dat blijft een uitdaging. Ook merkte dat ik erg bezig was met hoe ik weer weg kon komen uit Uvita. Waar wilde ik van weg bewegen?

Toch zoveel mogelijk tijd op het strand doorgebracht, want dat is toch wel een hele bijzondere plek. De sterke connectie met de natuur en de elementen is daar voor mij echt te ervaren. En de enorme golven, het zien en horen van het water, was heel speciaal.

Ook merkte ik dat ik verzadigd begon te raken van de ervaringen en indrukken die ik onderweg had opgedaan. Er hoefde niet meer veel nieuws bij. Het was goed zo. Het voelde als een mooie tijd om terug te gaan naar Jordi en de opgedane ervaringen te integreren. En dat is wel bijzonder, want ik heb zelden zin om ergens naar ‘terug’ te gaan.

Na drie bussen, negen uur onderweg zijn en vooral een hele mooie tour door half Costa Rica zaten we weer samen op ‘ons terrasje’, te genieten van het uitzicht van het Arenal meer. De stilte. Ja, ik had deze plek wel gemist. Alsof ik ineens ook kon zien hoe voedend deze plek is voor mij, voor ons. Daar ben ik heel dankbaar voor.