“Ik hoef niet meer te reizen”

Deze zin zei ik laatst hardop, huilend, tegen mijn vriend. We waren een nieuw verblijf aan het zoeken, maar kwamen er niet uit. We voelden een grote weerstand tegen de verandering, het onderweg zijn, zoeken, en wennen. Blijkbaar hoeft dat niet meer. Voorlopig dan.

Als ik terugdenk aan dat gesprek komt er veel emotie omhoog. Want reizen, dat is (of was?) echt mijn ding. Daar lééfde ik voor. Was dat nu niet meer zo?

Zo lang ik me herinner ben ik altijd 'op zoek' naar iets. Iets wat ik niet ervaarde op de plek waar ik me op dat moment bevond. Dus ging ik op reis gaan om op zoek te gaan. En op elke plek waar waar ik kom, mis ik toch nog iets. Een ‘thuisgevoel’?

Het vele reizen heeft me laten inzien dat ik thuis kan zijn in mijzelf. Ik hoef alleen nog maar naar binnen te kijken, in plaats van om me heen. Omgevingsfactoren helpen daar zeker bij, maar zijn niet bepalend.

We begonnen met het idee om te ervaren hoe het is om in het buitenland te leven en wilden ook een stuk reizen. Het ‘reizen’ deel, daar komt nu een eind aan. We zijn klaar om de reis naar binnen te maken.

Eind van deze maand vertrekken we naar Costa Rica. Voorlopig onze laatste bestemming.