In de jungle

Ik dacht, ik ga een week chillen in Montezuma. Lekker bij de zee zijn. Het was alles behalve ontspannen.

Het dorpje Montezuma heeft iets rebels, misschien dat het daarom zo is genoemd, naar de rebelse Mexicaanse leider. Het ligt overal ver vandaan en ligt onderaan een steile berg. Er is een overvloed aan natuur: jungle tot aan het strand, watervallen, rivieren, rotsen en metershoge golven.

Maar mijn week hier is alles behalve relaxed.

Nu ik een ruime week alleen op pad ben realiseer ik me hoe ‘makkelijk’ ik het heb, dat ik altijd kan terug vallen op mijn partner. Nu kon dat niet, mocht ik alles alleen doen.

Ik wilde dieper de natuur in, dichter bij de jungle zijn, ontdekken wat daar gebeurt. Er was me een tijdje geleden verteld dat ik dat moest gaan doen. En dat was een gevoel dat ik al een tijdje had sinds we in Costa Rica waren. Dit moest ik alleen doen, vandaar dat ik zonder Jordi op pad ben gegaan. Juist Montezuma, omdat het overal ver vandaan was. Dat triggert bij mij dan iets, maakt mij nieuwsgierig naar wat daar gebeurt.

En ja, het is een bijzondere plek. Er gebeurt van alles. Het is er ontzettend mooi door de overvloed aan natuur. Er is overal water. Hoge golven, watervallen, riviertjes, zelfs de weg lijkt een rivier door de kronkels. Nergens zijn rechte lijnen te vinden.

Het zien van zoveel water maakt veel los, merk ik. Veel dankbaarheid, om daar te zijn, om zo ver te zijn gekomen. Ik droomde hier al zo lang over, nu was ik er gewoon. Het is me gelukt, ik heb het gedaan. Er komen ook veel herinneringen aan de tijd met mijn oma, zij woonde aan het strand in Puntarenas, het is alsof ze er ook een beetje bij was.

Veel uitdaging, door de hitte, vochtigheid en de vele insecten waar ik vooral in mijn appartementje mee te maken heb gehad de afgelopen week. Vooral de grote kakkerlak in mijn kamer (!) heeft me slapeloze nachten bezorgd. Het was alsof ik niet binnen mocht zijn en niet mocht rusten, maar vooral veel tijd wakker en buiten moest doorbrengen! Maar ook aan de aanwezigheid van de kakkerlak kon ik een beetje ‘wennen’. Tja, ze zijn toch immers banger voor mij dan ik voor hen, toch?

Het herinnerde me aan alle ‘kakkerlakken’ in mezelf, alle dingen die ik niet wil zien of niets mee te maken wil hebben in mij, die toch altijd weer terug komen hoe hard ik ze ook negeer. Maar kakkerlakken zijn ook een deel van mij en zullen altijd in mijn leven blijven. Laat ik maar leren te accepteren…