Masker

Het voelt de laatste dagen alsof er iets dood aan het gaan is. Een emotioneel, zwaar gevoel. We nemen afscheid. Het was dan ook de laatste week op Penang en twijfelden of we langer zouden blijven, of dat het tijd was voor een nieuw avontuur.

Penang beviel heel erg goed, op alle vlakken is het goed leven en zouden we dat heel lang vol kunnen houden. We ervaarden weer betere connectie met ons zelf, in plaats van het naar buiten gericht zijn.

En dat is wat er nu gaande is. Het deel van ons dat naar buiten gericht is, dat graag erkenning wil, aardig gevonden wilt worden, erbij wilt horen, zich aanpast aan de ander, dat zijn we niet (meer). Zijn we eigenlijk ook nooit geweest.

Het is een masker dat we opzetten, om onze echte zelf te verbergen. Want die is kwetsbaar en fragiel. Heeft een laag zelfbeeld en is onzeker.

Maar een leven leiden dat niet dat van ons is, dat lukt niet. 40 uur op kantoor zitten maakt me ziek. Been there done that. Wij allebei trouwens. Een eigen huis hebben, dat zou het begin zijn van een nieuw leven. Ik dacht dat het ophield. Een kind? Nee dank je (mag ik dat wel zeggen?!), ik houd het bij een kat.

Dank je wel Penang, dat je ons weer meer in contact hebt gebracht met onze pure zelf. Het masker is af. Tijd voor een nieuwe bestemming: Japan, here we come.