Ruimte

Er knapte iets in mij afgelopen weekend. Ik wist dat ik in Japan te maken zou krijgen met persoonlijke uitdagingen. Weinig persoonlijke ruimte. Niet kunnen communiceren of mezelf kunnen uitdrukken.  Het menu niet kunnen lezen. Geen idee hebben welke verdieping ik moet zijn in het warenhuis voor de dames kleding, wat ik in de 7-11 koop, of waar ik een flesje lenzenvloeistof kan kopen. Om maar een paar voorbeelden te noemen.

Het gevolg is dat ik vaak met mezelf blijf zitten en de frustratie af en toe wel voelbaar is. En nu werd me ook duidelijk dat ik op dit soort momenten vaak ik een uitweg zoek of afleiding zoek (lees: vlucht) in mijn externe omgeving. Om maar niet die confrontatie met mezelf aan te hoeven gaan. Maar goed, dit zijn slechts pleisters. Ze lossen het onderliggende probleem niet op.

Ik vind het heel bijzonder dat men zo kan leven, met weinig persoonlijke en fysieke ruimte. Overal voor in de rij staan. Altijd beheerst zijn. Nooit een uitschieter. Op een gegeven moment wil je toch even stoom afblazen?! Ik vind het knap.

Japan houdt mij een spiegel voor. Er is geen ruimte om te vluchten. De enige manier is er doorheen gaan. Eraan overgeven. Vertrouwen. Confronterend, eng soms ook, frustrerend op andere momenten. Maar dat is het als ik in de weerstand ga. Laat ik dat dus niet meer doen.